Originele post door samputa op 7 sep 2007.
Drugssoort: yopo
Dosis: 4 flinke zaadjes en 1/3 kalk
Inname methode: nasaal
Datum: voorjaar 2006
Locatie: thuis
Aantal personen: 1
Aantal sitters: 0
In de yopo-trip trad ik niet alleen buiten mezelf. Ik trad niet alleen buiten al m’n levens die ik zou kunnen hebben als ik door re-incarnatie iedere keer opnieuw geboren zou worden. Ik trad buiten alles… Ik was in de tiende, de allerhoogste dimensie. Alle dimensies en regels waar we in dit universum aan verbonden kunnen zijn, waren verworden tot één simpel punt. Dit was bij ‘ God’ (voor gelovigen) en de ‘big bang’ (voor wetenschappers) ineen.
Ooit heb ik op internet een korte, maar heldere presentatie gezien van de tiende dimensie (snarentheorie). Of deze presentie mijn gedachten tijdens de tip heeft beïnvloed, weet ik niet. Maar ik was er. Het was steeg alles te boven: mijn ego, mijn leven, alle levens op aarde, de aarde, het universum, tijd, en alle regels waar we aan verbonden zijn. Kortom: heftig!
Al een tijdje had ik me ingelezen over yopo. Niet veel eerder had ik getript, dus dit zou gelijk een heftige worden. Vier zaadjes even poffen en fijnmalen, 1/3 kalk erbij, goed mengen, en kotsbak naast m’n bed zetten. Ik wist dat het begin niet leuk zou worden. Het was een behoorlijke hoeveelheid en… here goes nothing… zo snel mogelijk alles naar binnen. De pijn in m’n neus die ik verwacht had, viel op zich mee.
Ik ging op bed liggen en al snel maakte een onbehaaglijk gevoel zich meester over me. Intens onbehaaglijk. Wat nou onbehaaglijk? Ik voelde me gewoon zo intens kut zoals ik dat in de verste verte nog nooit gevoel had! Wilde ik dit nog wel? Nee, dit was ‘too much’. Ik wilde terug. Ik begon de yopo uit m’n neus te snuiten. Maar het had geen zin meer, en ik wist het… de angst sloeg toe.
Misselijk werd ik. En niet een klein beetje. Dit was verwacht. Het kwam snel opzetten en ik pakte de bak. Ik kotste zo hard zoals ik dat nog nooit gedaan had. En dit voor vijf minuten lang. Echt veel beter voelde ik me niet. Ik moest naar het toilet. Lopen ging moeilijk, maar ik kwam er. Even wat ontladen, even zitten. Ik ging terug naar m’n bed. De bak was toch weer nodig. En ik begon weg te zakken. Toen ik weer overeind kwam gooide ik per ongeluk met m’n arm de bak over de grond, maar het kon me niet meer boeien. Ik moest lopen.
Ik ben naar de huiskamer gelopen om een nog onbekende reden. Daar ben ik in elkaar gezakt en voor en mij onbekende tijd heb ik op de grond gelegen. Toen ik weer opstond, begon de reis door de dimensies.
Yopo was voor mij de poort naar oneindigheid. De tijd werd oneindig. Ik beeldde me in dat tijdreizen werd uitgevonden. Het kon! Niet door mij, want ik was de dimensie tijd al overstegen. Maar ik besefte dat als tijdreizen werd uitgevonden, dit automatisch het einde was van de totale dimensie. Als het namelijk kon, dan werd dat in in begin dan wel niet misbruikt, maar dát het misbruik zou worden, was door kansberekening onvermijdelijk. Omdat daarbij er zoveel tijdmogelijkheden en tijdlijnen ontstonden, was het gedoemd dat ooit, al was het maar één keertje, misbruik van werd gemaakt. En wel zo gruwelijk misbruik, dat de dimensie daarmee ophield te bestaan.
Ik voelde dat de dimensie tijd voor mij daarmee opgehouden was te bestaan. Ik kon niet meer terug. En omdat tijd oneindig was, was het nemen van yopo in alle kansberekeningen ook onvermijdelijk geweest. Al had ik het ervoor niet gezien. Ik had m’n eigen bestaan daarmee volledig tenietgedaan. Maar niet alleen ik was verdwenen, de gehele wereld zoals ik die kende, die mensen, de relaties, de aarde, het universum, alles was daarmee weg voor mij.
Verdriet sloeg toe. Hoe kon ik dat nou doen? De troost was er voor me, dat het toch onvermijdelijk was. Het had toch niet anders gekund, dus het was niet mijn fout. Kon ik terug? Nee… Ik was niet dood. Ik was veel verder dan dood. Dat ene pietluttige leventje dat ik had… wat was dat nou? Ten opzichte van alle levens die je in een oneindige tijd kan hebben. En zelf daarboven steeg ik weer uit. Het was niets. En toch was ik verdrietig.
M’n lichaam had ik niet meer onder controle. Ik was toch totaal ergens anders. Wat ik precies heb gedaan, weet ik niet meer. Langzaam werd ik iets nuchterder en kwam terug naar de ‘normale’, aardse dimensie, waar ik alles van begreep. Ik merkte daarbij dat ik m’n lichaam niet onder controle had. Ik merkte dat ik puur willekeurige woorden uitkramen was. Het sloeg nergens op. Ik bouwde de ratio weer voor mezelf op. Op het moment dat volledig besef had, viel ik weer bewusteloos neer. Toen ik weer wakker werd, was ik terug bij af. Ik begreep totaal niet in welke situatie ik zat. Ik was weer in de onbegrijpelijke tiende dimensie, en ik daalde af van 10 naar 9, naar 8, enzovoorts. Begrippen werden duidelijk, tijd werd duidelijk, plaats werd duidelijk, tot het moment dat ik wist dat het kwam doordat ik yopo gebruikt had. Op dat moment viel ik weer neer en was alles weer kwijt.
Dit proces heeft zich vaak, heel vaak herhaald. Voor m’n gevoel ongeveer iedere seconde, maar ik kan me herinneren dat op ik m’n kamer ongeveer van elke kant gezien heb, omdat ik steeds een stukje heb proberen te lopen op het moment dat ik een bepaald besef weer kreeg. Daarna viel ik dus weer neer. (Dit heb ik de volgende dag trouwens behoorlijk aan m’n knieën en polsen gemerkt, die waren blauw.)
Langzaam maar zeker kwam ik bij iedere ronde een stukje verder; ik had een stukje langer besef. Bij de laatste keer was ik naar een vliegtuig in de lucht aan het staren die voorbij vloog. M’n gevoel zei dat het uren duurde, terwijl het slechts een halve minuut geweest kon zijn. Ik merkte dat het vliegtuig begon te vliegen en dit weer de normale realiteit was. Ik was terug!
Normaal was ik nog niet. Maar terug was ik wel! Ik kreeg het gevoel mee dat ik teruggekeerd was uit de dimensie, omdat ik een ‘goed persoon’ was. Mijn eigen ‘ik’ had me gered uit de oneindigheid. Hiermee was ik tevreden.
Maar was alles wat ik had gevoel echt gebeurd? Ik was er nog niet zeker van. Had ik nou de kotsbak echt naast m’n bed over de grond gegooid? Ik liep naar de slaapkamer om te zien dat het echt was gebeurd. Dan maar even opruimen. Meer herinneringen kwamen boven. Ik had de grote kamerplant om onverklaarbare reden een enorme trap verkocht. Sommige bladeren lagen inderdaad wat verlept op de grond. Ik had de sofa met twee handen gepakt en zo hard mogelijk 180 graden draaiend door de lucht heen gesmeten. Het lag inderdaad een stukje verder ondersteboven op de grond. Had ik ook niet de kat van verschillende kanten gezien? En had ik hem ook niet proberen een schop te geven? Was het me nou gelukt? Ik zocht poesbeest op en zag hem wat angstig naar me kijken, maar hij was verder ok. Even wat dikke knuffels geven en hij voelde zich alweer prima. Gelukkig maar.
Ik was terug.
En dankbaar voor wat ik had.
Link naar de tiende dimensie: http://www.tenthdimension.com/medialinks.php
