Homepage Drugs Trip Reports Verslaving Stimulanten Verdovende Middelen Tripmiddelen More...

Zamnesia banner   Drugs testen banner

LSD, het zesde zintuig: grensoverschrijding en compilatie

Voor al je psychedelische avonturen.

LSD, het zesde zintuig: grensoverschrijding en compilatie

Berichtdoor Rabbithole » wo feb 23, 2011 5:07 pm

8 feb 2010

TvdM Februari 2010.

Wie: Smulpaapje, Apparat, mijn broer J. en ik.
Wat: elk een zegel getest op 50 µg LSD en een aantal ‘lachgaspatronen’, wat achteraf spuitwatercapsules (CO2) bleken te zijn.
Waar: in Apparats ruime flat in de Bijlmer.
Wanneer: 27 december 2009 om 12.00 uur.
Tripervaring: truffels, LSA, salvia en 2cb. Apparat was de enige met geruime LSD-ervaring.


Zelden heb ik zo naar iets uitgekeken als naar mijn eerste keer LSD. Het is niet te vergelijken met de zin die ik voel voor een nachtje mdma of een goed feest dat eraan komt, dit ging veel dieper. Door eerdere ervaringen met andere psychedelica en het lezen van vele tripreports was ik eigenlijk wel redelijk zeker van mijn zaak: LSD is de drug voor mij. Het beloofde visueler te zijn dan al mijn vorige trips, die smaakten naar meer. Eigenlijk al vanaf het moment dat Smulpaapje, mijn beste vriendin, en ik ons onderdompelden in de wereld der hallucinogenen was het duidelijk dat LSD ons doel was. We hebben veel lol gehad met andere tripmiddelen, maar zij waren slechts tussenhaltes naar onze eindbestemming. Ik wist gewoon dat LSD mijn leven ging veranderen, haar ging verbreden en vooral ging verdiepen, en dat het nog meer dan andere drugs mij duidelijk zou maken dat er geen Waarheid of Realiteit is.

Na onze truffeltrip eind september kwamen Smulpaapje en ik tot de fijne maar ook spannende conclusie dat LSD de volgende stap was. Rustig aan begonnen we onze ontmaagding in te plannen. Als we wat trippends tegenkwamen in de stad namen we dat mee, en ik haalde alvast flink wat psychedelische muziek binnen. We besloten te gaan trippen met een wat meer ervaren LSD tripper, Apparat – Smulpaapjes vriend. Ook mijn broer J. wilde graag van de partij zijn.

Op 27 december, volgens Apparat een perfecte datum vanwege de warme sfeer die er rond de dagen tussen kerst en nieuwjaar hangt, waren we er helemaal klaar voor. Rond 11 uur kwamen broederlief J. en ik aan op station Bijlmer Arena, en we besloten eerst inkopen te doen om straks onze versterkte smaakpapillen goed de kost te kunnen geven. Beladen met fruit, chips, pizza, verse sapjes en snoep gingen we naar Apparats flat. In de hal voor de flat hing een kitscherige poster van een overdreven felgekleurd landschap; je kent het wel, die ‘kunst’ die bij mensen “opgezadeld met een chronische wansmaak” (all credits for Deranged) hangt. Lachend grapte Smulpaapje dat we straks wel even deze poster moesten bewonderen, wanneer we goed aan het trippen waren. Voordat we het wondermiddeltje tot ons namen stalden we onze meegenomen spullen uit: de luxe bonbons die in mijn kerstpakket zaten, batik doeken, lachgaspatronen, balonnen, Disney Triviant, een loep en een kaleidoscoopje, wierook, kaarsjes, lampjes en de prikkel. Ook lag mijn telefoon gereed om straks als ik hard ging de mensen te smsen aan wie ik een berichtje had beloofd: Drientje, Marla Singer, kenny en ragnarok.

Apparat had ooit in een Centerparcs huisje ganzenbord gespeeld tot de LSD insloeg, wat een erg geslaagd idee bleek te zijn. Voor de gelegenheid had ik ragnaroks Disney Triviant (met dvd) geleend. We legden een miniscule zegel op onze tong, en begonnen aan het spel terwijl we de bittere chemische smaak probeerden te negeren. Al snel werden we wat giechelig, nog niet dankzij de LSD maar dankzij de achterlijke vragen die werden gesteld. Negentig procent was onmogelijk te beantwoorden, zelfs als je de desbetreffende Disneyfilm onlangs nog had gezien, en de dvd-vragen waren helemaal bespottelijk. Onze eerste lachstuip kregen we toen Apparat een fragment van Bambi kreeg te zien, waarin je een stinkdier en het konijn met elkaar ziet spelen. De vraag, gesteld door een veel te vrolijke stem, was: “Wat voor dier is Stinkertje?” Kort hierna realiseerde ik me wel dat ik een soort truffel-achtige meligheid over me heen kreeg. Ik voelde me iets misselijk, maar de grijns was niet van mijn gezicht te slaan. De dvd, die een bewegende roze/paarse achtergrond had, bewoog veel harder dan enkele minuten daarvoor. We besloten het spel in de steek te laten, en achter elkaar op de vragen van de dvd te klikken, om meer hilarische vragen te horen en felgekleurde filmpjes te zien.

Ik herkende al flink wat elementen uit mijn trip op philosopher’s stones: de reeds genoemde meligheid, het flikkerende licht en het zonlicht en de schaduwen die zich constant met grote snelheid door de hele kamer leken te verplaatsen. Toen ik dit later probeerde uit te drukken, zei mijn broer J. heel raak: “Overal komt licht uit, behalve uit de lampen...” Gedurende de hele trip keek ik af en toe omhoog naar een linnen doek met een foto van het gezicht van Buddha erop afgedrukt. Buddha’s gezicht vervormde en hij leek ons vriendelijk toe te lachen. We waren het allemaal ermee eens dat hij over ons hoedde en dat hij trots op zijn kleine psychonautjes was, die toch maar even lekker aan het trippen waren en zijn spirituele rijk gingen verkennen.
Even later besloten we wat anders op te zetten: Smulpaapje had een kleurrijke dvd van Tinkerbell meegenomen, een nogal lelijk geanimeerde Disneyfilm. Enkele minuten in het verhaal snapten we er al niets meer van. Iedere nieuwe scène leek nergens op te slaan, en het was niet alsof we totaal niet opletten. Naar ons idee klopte er niets van het verhaal, constant deden rare personages hun intrede en gebeurden er dingen waarvan we niets begrepen. We vonden het vriendje van Tinkerbell nogal op een mooiboy lijken, wat vanzelfsprekend weer resulteerde in luttele minuten waarin we allemaal de slappe lach kregen:



Om het verhaal toch maar ‘zin’ te geven verzonnen we zelf een verhaallijn, waarin Tinkerbell en haar mooiboy werkten in een vulpennenfabriek. Het komt nu in me op dat ik die dvd nog maar eens nuchter moet bekijken, ben benieuwd hoe het verhaal nu werkelijk gaat. Op een gegeven moment leunde ik naar voren, en plots praatten alle personages een taal die we absoluut niet konden thuisbrengen. Natuurlijk weet ik dit eerst aan de LSD, maar ik kon er écht niets van verstaan. Uiteraard bracht dit aardig wat kreten zoals “HUH?!” en “What the FUCK?!” voort, totdat ik ontdekte dat ik tegen de controller van de PS2 aanleunde, die de gesproken taal had veranderd in Hindi.

De dvd’s gingen ons nogal vervelen, in tegenstelling tot het nogal lelijke gebroken witte behang waarmee de muren waren bedekt (no offence, Apparat! ;) ). Het behang bestond uit verticale strepen, om elke drie strepen zat hetzelfde patroon. Er zat een patroon tussen dat bestond uit lijntjes die kriskras door elkaar liepen. Dit, samen met het reliëf dat in het behang zat, zorgde natuurlijk voor veel kijkplezier. Minutenlang was ik geboeid door het kronkelen en krioelen dat vlak voor mijn ogen plaatsvond.
Op dit moment intensiveerde mijn bodyload aanzienlijk, en ik besloot mezelf neer te storten op de stretcher die we in de huiskamer hadden gezet. Apparat zette een vinyl van Burial op, Untrue. Ik had niet eerder kennisgemaakt met deze muziek, maar LSD was het goede middel om deze muziek optimaal te kunnen waarderen. Het eerste nummer dat we hoorden was Archangel:



Onder LSD was deze muziek absoluut niet te bevatten. We begrepen niet hoe iemand erop kwam om deze klanken samen te voegen, om dit geluid voort te brengen. Ondanks het feit dat ik mijn gedachten moeizaam kon verwoorden en mijn zinnen meestal versimpelde uitingen waren van mijn complexe overpeinzingen, vroeg ik hakkelend aan Apparat wat dit in godsnaam voor muziek was. Bizar hoe de lagen van muziek zich lijken te ontrafelen door invloed van psychedelica. Eerder had ik dit al op 2cb ervaren (zie http://www.drugsforum.nl/viewtopic.php?f=21&t=21781), maar nu leken mijn vermogens zich verder te ontwikkelen. Iedere klank, instrument of geluidseffect bestond apart van de andere geluiden, en juist de compilatie of opeenstapeling maakte het tot een geniaal geheel.

Intussen had Smulpaapje de druiven aangebroken, en iedereen kwam rond de stretcher zitten om ook een smaakfestijn te beleven. De druiven smaakten heerlijk zoet en sappig, en de frisheid overdonderde me. De ervaring van een bonbon was echter nog duizendmaal heftiger: ik beet een stuk eraf, en direct liep het speeksel me letterlijk in de mond. Het was net of ik de kleuren van de smaken kon zien, en de smaak met al mijn zintuigen kon waarnemen. Wat een ongelooflijk bizarre beleving. Smulpaapje had intussen ook een stukje van een bonbon gegeten. Zij vond het zo overweldigend dat ze met grote ogen naar het overgebleven stuk bonbon keek, en zei “ik weet niet of ik hem wel helemaal op kan, hoor!”.
Daarna was ik vastbesloten om meer te verkennen en door mijn roze bril te bekijken. Ik wankelde naar het raam, aangezien mijn evenwicht behoorlijk naar de filistijnen was, en keek vanaf ongeveer vijf verdiepingen omlaag naar een enorme vijver waar ijs op lag. Het bizarre was dat er een soort putten in het ijs waren, die een soort ‘aderen’ in het ijs hadden gebroken. Ik kon gewoon niet zien of het nou ijs was of niet, en ik riep de anderen erbij om zekerheid te verkrijgen. Terwijl ik probeerde te formuleren wat ik zag zei Smulpaapje dat het net een maanlandschap was met allemaal kraters erin, en dit beaamden we allemaal. Er vlogen honderden meeuwen boven, en ook hier vroeg ik me soms af of er wel echt zoveel waren en ze zo dicht langs ons raam vlogen. Mijn blik verschoof naar de betegelde weg naast de vijver, waarin zich allemaal vierkante putdeksels bevonden. Hoewel ik zag dat het putdeksels waren, waren ze ook weer geen putdeksels: het was net of de vierkantjes een abstract patroon in de weg vormden.

Op dit moment gingen we allemaal vrij hard, Apparat ging volgens eigen zeggen zelfs harder dan hij was gegaan de keer dat hij op 100 µg had gesabbeld. Ik voelde me heerlijk maar er zat ook een soort onrust in me die ik ook ervaar op andere tripmiddelen – een soort spanning tussen de bodyload van je lichaam en een energie die je kwijt moet. Ik kon me absoluut niet op één ding concentreren, een tocht naar de wc duurde minstens een kwartier, omdat ik steeds vergat waarmee ik bezig was en alles wilde verkennen. Lachend keken we naar de ananas die op tafel lag. In de supermarkt waren we ervan overtuigd dat het schillen en opeten wel zou lukken, nu hadden we geen flauw idee waar we zouden moeten beginnen. “Anders pak je de ananas even” was dan ook de grap van de dag, waaraan we elkaar constant herinnerden.
We besloten om te gaan genieten van één van de natuurdocumentaires die ik had meegenomen, Deep Blue. Enkele minuten in de documentaire begon de verteller plotseling zijn verhaal te doen, en direct barstte ik in lachen uit. Hij had namelijk exact de stem van Jambers, en terwijl ik dit hardop constateerde kwamen ook de anderen niet meer bij. “Bedankt,” zei mijn broer, “nu heb je de hele dvd verpest!” Nog een dijenkletser kwam enkele minuten later. Er was al geruime tijd niets meer gezegd, en ineens begon Jambers met de woorden “Maar...”. Ook dit klonk ons ridicuul in de oren; waar slaat het op om een verhaal met ‘maar’ te beginnen? Dat woord geeft een tegenstelling aan met de zin die daarvoor is gezegd, maar er wás niets gezegd. Hierna verloren we ons in alle bizar mooie beelden. Mij blijft vooral de scène bij waarin je allemaal dolfijnen ziet zwemmen in de schuimende zeekoppen, en ik in iedere schuimkop een paard zag, net zoals in Lord of the Rings:



Waar we wellicht wel het hardst om moesten lachen was het moment dat ‘Jambers’ zei: “Deze krab hier is overdag een harde werker, maar ‘s nachts een echte krijger!” We konden er gewoonweg niet bij dat hij dat écht zei; was dit een grap of een bewuste parodie op Jambers ofzo? Hij had net zo goed kunnen zeggen “Overdag is Nathalie een gewone huisvrouw, maar ‘s nachts transformeert zij in een echte femme fatale”.
Het werd nu steeds moeilijker om het water van de dieren en planten te onderscheiden. Een scène met kwalachtige weekdieren zorgde ook weer voor kreten zoals “huh?!” van mijn kant, omdat ik simpelweg niet begreep wat nu kwal en wat nu lucht of zee was. We vonden het tijd om weer van de muziek te gaan genieten, en we zetten de tv uit.

Ik begaf me wederom naar de stretcher, en heb daar een aantal minuten genoten van closed eye visuals. Ik had nog nooit hele concrete opened eye visuals gehad, totdat ik besloot mijn aandacht te richten op het parket, waarin natuurlijk houtknoesten zaten. De lijnen en knoesten van het hout vervormden en bewogen zich in spiralen, waardoor er een soort abstract floraal patroon ontstond. Hier heb ik een hele tijd naar liggen kijken, terwijl ik de kleuren van de muziek kon ‘horen’.
Op verdere ontdekkingstocht door de flat haalde ik helemaal verwonderd van de prachtige kleuren het volgende parfumflesje uit de kast van Apparats huisgenoot:


In een opwelling besloot ik om wat parfum door de kamer te spuiten, en Apparat riep verrukt dat het net was alsof je de geuren kon proeven. Aangezien ik ook de kleuren van het eten en de muziek kon zien, vormde deze grensoverschrijding van zintuigen in mijns inziens de rode draad door mijn trip. Het was alsof we waren gezegend met een soort zesde zintuig, dat het mogelijk maakt om alles op een hele andere en nieuwe manier te ervaren.
Ik ben ook nog enkele minuten zoet geweest door een kegelvormig lampje dat in iedere kleur van de regenboog veranderde in mijn handen te houden. Mijn handen straalden de hele kleur van het lampje uit. Als hij blauw werd was het net alsof ik een soort heilig vuur in mijn handen geborgen hield, wanneer hij naar rood transformeerde leek het alsof ik een baarmoeder met een embryo beschermde.

Toen we alle voorwerpen en ruimtes in het apparement voldoende verkend hadden besloten we naar een prachtige combinatie tussen beeld en muziek te gaan luisteren en kijken: de dvd van Nights from the Alhambra, het optreden van Loreena McKennitt in dit prachtige Moorse paleis. We zijn allevier groot liefhebbers van Loreena, en haar muziek kan me onder invloed altijd als geen ander ontroeren. Deze trip was geen uitzondering. Toen ik naar haar prachtige stem luisterde en zag hoe hard al die muzikanten aan het werk waren en wat voor prachtige eenheid ze vormden, overviel me een gevoel van grote kalmte. Op dit moment wist ik gewoon dat alles ‘klopte’. De muzikanten waren allemaal vakmensen en je zag hoe ze genoten van deze geniale samenwerking. Overigens was ook nu de flauwe grappen nooit ver weg. De celliste die regelmatig in beeld kwam zag er nogal hoerig uit. Ze had enorm hoge laarzen aan en bespeelde de cello tussen haar wulpse dijen, iets wat haar de bijnaam “cello sloerie” opleverde, een alliteratie die wij op dat moment nogal hilarisch vonden. De drummer leek niet helemaal op zijn plaats; het leek er meer op alsof hij was weggelopen van een Iron Maiden auditie. We stelden ons voor dat hij zich wel heel stoer moest voelen dat hij voor Loreena mocht spelen, en hij zou vast regelmatig het rock-gebaar maken en erbij grunten: “Yeahhh! I ROCK!”
Eén van de laatste nummers van de dvd ontroerde ons in het bijzonder: Huron Beltane Fire Dance.



Op 4.05 is de cello sloerie te zien. Vooral de vioolsolo die op 4.10 begint gaf ons allemaal kippenvel. Ik kreeg tranen in mijn ogen van de rasmuzikant die zo prachtig en gepassioneerd speelde, en voor de twintigste keer nam ik mezelf voor om eindelijk eens fiddle lessen te nemen...

Terwijl ik zoveel liefde voor deze muziek voelde moest ik ook aan mijn familie, mijn vriend en onze katten denken, die nog veel meer genegenheid in me omhoog brachten. Het leek wel of mijn lichaam barstte van alle prachtige dingen en gevoelens die er in de wereld waren.
Toen de dvd was afgelopen was onze piek tevens voorbij. Ik realiseerde me dat ik tijdens alle chaos van de piek niemand een beloofd smsje had gestuurd, maar dat kon me eigenlijk vrij weinig schelen. Ik zette mijn Ipod aan met de speciale ‘Alice’ playlist die ik had gemaakt. Deze playlist bestond uit meer Loreena McKennitt, techno, minimal, progressive (zoals James Holden, Sascha Funke en Apparat), Ierse folk van o.a. Planxty en Celtic Mystique, soundtracks van Lord of the Rings, 300, Braveheart, Amélie, Into the Wild en Twilight, The Doors, The Beatles, Opeth, Led Zeppelin, Massive Attack, Van Morrison, Speck Mountain, Snow Patrol, Mark Knopfler en Django Reinhardt.
Het was inmiddels aan het schemeren, en we verlichtten de kamer met sfeerlampen en kaarsjes. We gingen gezellig onder een deken zitten en gooiden pizza’s in de oven (het aan krijgen van die oven was overigens nog een hele klus met onze trippende hoofden), en praatten over van alles.

In de coming down hebben we nog de ultieme middelen gecombineerd: LSD en lachgas. Toen ik een lachgasballon wilde inhaleren schrok ik me echter rot: het gas deed echt pijn aan mijn longen. Apparat vermoedde dat het te maken had met de combinatie met LSD, maar ik was al een stuk ontnuchterd en wist zeker dat het écht prikte. Na een hoop gespeculeer kwamen we er door het lezen van het doosje achter dat er geen stikstof maar koolstofdioxide in zat, bedoeld om spuitwater te maken. Helaas voor ons, maar het zuurstoftekort leverde toch nog een minuut heftig gefragmenteerd en schokkend spacen op.

Verder hebben we ons nog prima vermaakt met het kijken van Microcosmos en het spelen van Mario op de Supernintendo, een verschrikkelijk leuk idee dat ik had afgekeken van Marla Singers eerste LSD trip. Toen we onze ogen goed de kost hadden gegeven aan al deze kleurtjes hebben we nog wat tv gekeken. Toevallig was Planet Earth op Animal Planet bezig, en daarna kwam er nog een interessante Maya-documentaire over 2012 langs. Daarna waren we nog niet helemaal uitgetript en hebben we nog enkele afleveringen South Park gekeken. Vervolgens was er nog een vreselijke shock doc op tv, over ‘het sterkste jongetje’ ter wereld. Dit was een gedrocht van 10 jaar dat al sinds zijn 5e levensjaar door zijn ouders werd gepushed om te bodybuilden. Hoewel we ons vanzelfsprekend groen en geel ergerden aan dit programma gaf het ook een mooi contrast aan met de rest van onze ‘reis’ van die dag: de mensen op tv waren zo oppervlakkig en ijdel, en wij hadden vandaag alle pracht en praal van Moeder Aarde gezien, en wij wisten wat belangrijk was in het leven. Niet de vergankelijkheid waaraan deze wanhopige mensen hun leven gaven, zoveel was zeker.
Inmiddels waren we allemaal redelijk moe, en we stapten één voor één nog even onder de douche om het kleffe tripzweet van ons af te spoelen. Eenmaal in bed heb ik nog veel nagedacht over wat we allemaal hadden meegemaakt. Slapen ging stug maar na een uur vertrok ik toch naar dromenland, de plaats waar ik eigenlijk al de hele dag was geweest.
War was always here. Before man was, war waited for him. The ultimate trade awaiting its ultimate practitioner.
Avatar gebruiker
Rabbithole
Bewuste Gebruiker
Offline
 
Posts: 388
Geregistreerd: wo feb 23, 2011 2:01 pm
Woonplaats: Alleen voor het geld

Keer terug naar Tripreports - Psychedelica

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers. en 2 gasten

Royal Queen Seeds banner
cron